Een goed gevoel. Hallo daar!!! Jongens jongens wat maak ik hier toch allemaal mee!! Ons programma zit zo vol dat ik amper tijd heb om er goed over na te denken. Je zou denken dat we een beetje vakantie aan het vieren zijn, maar daar is niets van waar. Doe mij maar om tien over acht mijn klasje T3A, dan elke dag om acht uur te worden opgehaald en overal onthaald te worden als VIPS. De hele dag zijn we aan het handje schudden en naar speeches aan het luisteren. De mensen hier in Nicaragua zijn gek op praten en het gaat ook allemaal heel officieel. Vandaag ook. In het midden van de stad in een park was de onthulling van een muurschildering. Echt heel mooi door kinderen gemaakt, maar voordat we die gingen onthullen, moesten we eerst naast de burgemeester plaatsnemen en vooral heel veel verhalen aanhoren, waar we natuurlijk geen bal van verstaan. Terwijl bij meneer van Luxemburg langzaam de oogjes sluiten, word je opeens opgeschrikt en gevraagd te gaan staan omdat het Wilhelmus gespeeld wordt en je uit volle borst moet meezingen. Er is wel eens gezegd dat ik niet kan zingen, maar dat geldt dan ook voor meneer van Luxemburg!! Daarna moet je weer het busje in en krijg je een rondrit door de stad. Dat is dan even schrikken, want de mensen leven in diepe armoede. Huisjes van houten planken en golfplaten, niet veel groter dan misschien het kleinste kamertje in je eigen huis, vaak zonder water en electriciteit. De mensen koken nog op een zelfgemaakt vuurtje, meestal buiten. Grote potten staan te pruttelen met soepachtige drap. Jullie begrijpen wel dat mijn maag daar letterlijk van omdraaide, maar wat je aangeboden krijgt, kan je niet weigeren. Dat is heel onbeleefd. Dan maar de volgende dag wat pilletjes tegen de diarree innemen... Ik heb kindjes zien schoenen poetsen en eten zien verkopen. Ik heb het dan over kleine kinderen van misschien 6 jaar oud. Onvoorstelbaar gewoon. Ook werden we rondgeleid op de plaatselijke markt. Mensen kijken je met grote ogen aan, want jij bent een hele rijke blanke voor hun. Daar zag ik hoe een jongetje zijn kruiwagentje leegde ergens op een vuilinsbelt. Drie meisjes wisten niet hoe snel ze de berg op moesten klimmen om te graaien naar alles wat eetbaar lijkt. Meisjes zonder schoenen, niet gewassen en met gaten in de kleren die dan vervolgens met leeggeschraapte kokosnoten en bakjes en doosjes de laatste restjes opeten....tja en dan klagen wij thuis over van alles en nog wat, maar hier is het simpelweg elke dag keihard overleven. Dan geeft het een goed gevoel dat wij met onze school hier een beetje kunnen helpen...Groetjes en tot snel maar weer!!! Mevrouw Koerts